«Στοιχειώνουν το κάστρο μου οι φήμες της μυστικιστικής σου τέχνης, Αλχημιστή!!! Μιλούν για την ικανότητά σου να μετατρέπεις το άχρωμο νερό, άλλοτε σε δελεαστικό χυμό πορτοκαλιού κι άλλοτε να το σερβίρεις ως ούζο! Να αναζωπυρώνεις λησμονημένους δαυλούς, να πρασινίζεις τα καταγάλανα νερά των απύθμενων θαλασσών και να γεννάς λάμψεις απαστράπτουσες που μεταμορφώνουν τη βαθιά νύχτα σε ηλιόλουστη ημέρα! Απόδειξε λοιπόν σήμερα όλη αυτή τη μαγεία και σύνθεσε το ελιξήριο της νιότης μου, προ-χθέςςςςςςςς!» σύρισε ο άπληστος βασιλιάς, σφράγισε τη βαριά ενισχυμένη πόρτα πίσω του και, αναψοκοκκινισμένος, κατευθύνθηκε προς τον πουπουλένιο θρόνο του μέσα από τους πετρολαξευτούς διαδρόμους. Με βαθιά πεποίθηση ότι τα θαύματα της Αλχημείας δεν έχουν όρια, σε αντίθεσή η με τους παγωμένους τοίχους και τα καγκελόφραχτα παράθυρα που περιορίζουν την άπιαστη ελευθερία του, η απόκοσμη φιγούρα του Εδουάρδου γυρίζει προσεκτικά τις περγαμηνές κι αναζητά τα υλικά: «Υπεροξείδιο ...διοξείδιο ... οξείδιο ...μαγγάνιο....μαγνήσιο…σίδηρος.... όλα εδώ! Κι ο πολυπόθητος χρυσός, καθόλου δε θα αργήσει να παραχθεί! Όσο για το δικό μου ελιξίριο της νιότης, άρχοντά μου, ταυτίζεται μόνο με την αγάπη μου για κάθε είδους χημικές μετατροπές, αλλά πού να καταλάβεις εσύ ... Καλού — κακού, τώρα που έφυγες, προέχει να δέσω δυο κόμπους ακόμα στο πενταπλό μακρύ σεντόνι. Τα καλύτερα θαύματα έρχονται, Μεγαλειότατε...»
Αφού η Χημεία βρίσκεται παντού όπως και στην Αλχημεία - ένα είναι βέβαιο: Εσείς μπορείτε να αποκωδικοποιήσετε τους παπύρους και τις περγαμηνές του Εδουάρδου και να περιγράφετε την κρυμμένη εκεί, καθαρή (κι εφαρμοσμένη πλέον) Χημεία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη Μαγεία!
Ποιες είναι οι «μαγικές» μετατροπές που αναφέρονται στο κείμενο;
- ………………………………………………………
- ………………………………………………………
- ………………………………………………………
- ………………………………………………………